10

Missed

One week had passed after my La Union shooting. Elisha became busy. Minsan ko na lang syang nakakausap. Well, that's better for the both of us. Mas madali na sakanya na maka move on. Pero hindi pa rin naman niya nakakalimutang kamustahin ako.

I'll send Ate Mich and Ara to the airport today because they will fly to the US. They will stay there for good since their mom and dad is there.

Minsan lang kami magsama at tuwing summer lang iyon dahil napaka hectic lagi ng schedule namin. So I have no choice. I'll spend summer, alone.

Their flight is at 5pm so I have to be there earlier. 3pm pa lang naman. Aalis ako ng condo maya maya. Naligo na ako at nag ayos. I blowdried my hair and put it on a messy bun.

I wear my black one sided strap cropped top and a pair of tight ripped jeans. I partnered it with my white fila sneakers.

I sat in front of my vanity mirror and put on my hoop earrings. Nilingon ko ang reflection ko sa salamin. Hinayaan kong nakikita ang necklace na binigay ni Jacob. Wala naman sigurong makakakita.

I put on some tints on my lips, eyelids and cheeks. Then I grab my car key and my hand bag before I left my condo.

It was traffic. Nagtext na sakin si Ara na nasa airport na daw sila. Baka magboard na rin sila maya maya. Gosh! Baka hindi ko sila maabutan.

Ilang minuto pa akong naghintay bago umusad ang kotse ko sa dagat ng mga sasakyan. Maya maya ay narating ko na rin ang NAIA.

I immediately get out of my car and put on my sunglasses para mag disguise. Nasa Gate 3 daw sila so doon ako nagpunta.

There I saw Ate Hera with Ate Mich and Ara. When they saw me coming, Ara quickly run towards me and gave me a tight hug. I hug her back.

"I'll miss you, Aeri." She whispered, crying.

She will be gone for so long. Mawawalan nanaman ako ng masasandalan. Ng family.

I felt so alone, I was left behind, again.

"Hey, it's okay. You'll come back naman, right?" I whispered too, trying to stop tears from falling.

Kumalas siya sa yakap. "Take care of yourself, Aeri. Okay?"

Tumango ako. "You, too. I'll miss you, Ara." I failed on stopping my tears from falling.

"Ara, we have to go." Tawag ni Ate Mich.

Lumapit ako kay Ate tsaka yumakap. "I'll miss you, both."

"Ako rin, Aeri." Ate Mich whispered.

"Sige na baka maiwan pa kayo ng plane. Mag ingat kayo ha? Mamimiss ko kayo!" Ate Hera said.

"Have a safe flight, love you!" I shouted as I watch them walk towards the entrance.

Nang hindi na namin sila matanaw ay nagdesisyon kami ni Ate Hera na umalis na.

"Saan ka na nyan, Aeri?" She asked.

"Uuwi na ako, Ate. Ikaw?"

"May duty pa ako eh, uuwi na rin ako." Sabi niya. Nurse kasi siya.

"Ah sige ate, Take care." I said tsaka sumakay na sa kotse.

Pagkaupo ko sa driver's seat ay nakaramdam ako ng lungkot. Anxiety, again?

I sighed. Feeling ko kulang ako ngayon. Lahat ng taong mahalaga sakin na tinuringbkong pamilya umaalis.

I was ready to drive home when my phone beep.

Mom:

Hija, Come home tonight. We'll have dinner together. We'll be home at 7pm.

Dinner nanaman. I guess, I have no choice again. I have to go home. Wala naman akong excuse eh. Vacation ko ngayon.

It's a little early para umuwi ako so I decided to go to a Spa to get my nails done. I was also planning to get a hair cut since my hair is so long but I didn't ask my manager if I can because we still have a shooting.

Pagkatapos kong ipaayos ang kuko ko, umuwi na ako sa bahay nila Mom. Wala pa rin sila doon. Nagtungo ako sa office para humiram ng laptop. I'll book a ticket now to Palawan.

After ko mag book, umakyat ako sa dati komg kwarto. Malinis iyon. Ganoon pa rin ang itsura nito gaya ng dati. Ang tanging nabago lang ay ang ayos ng mga furnitures. Nandon pa din ang iilang gamit ko nung bata ako hanggang sa magdalaga ako.

I saw some of my pictures na naka display sa dresser ko dati. Nilibot ko ang buong kwarto at naghalungkat sa mga kabinet.

I am looking at my study desk cabinet and I saw a big black box. Binuksan ko iyon at nakita ko ang mga love letters at gifts ni Jacob sakin nung kami pa.

I saw some of our picture together. Nang matapos kong basahin ang iilang leters doon, nagdesisyon akong ibaba yun at ilagay sa cargo compartment ng kotse ko.

Sakto naman na dumating na sila dad kaya sinabayan ko na sila papasok.

"Ang aga mo naman, Aeri." Si dad while the maids are serving the food on the dining table.

"Wala naman po kasi akong ginagawa, dad. I am planning to go to Palawan po pala. Next week."

"With Elisha? Oh that's a good idea, Aeri." Si mom.

"No, mom. Elisha will not join me because he's still busy abroad."

Nagsimula na akong kumain para makauwi na ako ng condo agad.

"Eh sino ang kasama mo? Yang mga sipsip mong kaibigan?"

"Athena, that's enough. Ngayon na nga lang umuuwi si Aeri ganyan ka pa." Saway ni Dad.

"Ano ka ba naman, Troy. Hinahayaan mo yang anak mo na makihalubilo sa mga yun?"

"Mom, mababait sila. And besides, every summer ko naman talaga sila kasama pumapayag ka naman,diba?"

"Pumapayag ako kasi sabi ng daddy mo payagan kita. Bakit mo naman sila isasama ha? I'll call Elisha and I'll tell him to join you."

"Ano naman po ang masama na isama ko sila? And I don't want to bother Elisha. He has work there. I am going to travel alone."

Tumahimik kami pare pareho. Kumain na lang ako.

"Aeri, I want you to find another friends." Ani mom

"What? But, why?"

"Because I don't want them to be with you. Ayaw ko ng mga taong hindi makakabuti sayo."

"Wow, Mom, you are an architect, not a judge so stop judging my friends. Hindi mo sila kilala. At hindi mo alam kung gaano sila kahalaga sakin."

"So, mas mahalaga ba saiyo 'yang mga kaibigan mo kesa samin?. Kami ang pamilya mo, Aeri."

"Wow, Family? Pamilya pala tayo, Mom? Hindi ko kase maramdaman na kapamilya nyo ako eh. And yung mga tinatawag mong sipsip na kaibigan ko? Sila, sila ang naging pamilya ko. They were always there for me. Pero kayo? Nasaan?" Hindi ko na mapigilan ang luha ko.

"They always support me, comforts me, worried about me at higit sa lahat, they love me and accepted me. Tinuring nila akong family..."

"You don't know what I feel, mom. So please, just stop. Stop ruining my life, please. I don't want to do the same mistake that I did 2 years ago..." I stand up tsaka lumabas ng bahay. Humikbi ako ng humikbi ng nasa kotse ako.

Hindi ko alam kung saan ako patungo. Gusto kong tawagan ang mga kaibigan ko pero wala. Wala akong malapitan. Tangaing sarili ko lang ang meron ako sa ngayon.

Nagdrive lang ako ng nagdrive hannggang makarating ako sa clubs ng BGC.

Pumasok ako sa isang bar doon. Umupo ako sa bar island kaharap ang barista.

"Tequilla sunrise and Margarita, please." Sabi ko sa barista.

"Oh! Miss Aeri, hi, can we take a picture?" Sabi nung lalaking barista.

"Yes, later. Make my drink first. I'm thirsty."

Tumango naman ang barista tsaka ginawa ang drink ko. Bata pa ang baristang ito ah. Feeling ko ka Age lang ni Jacob.

"Here's your tequilla sunrise and margarita, Ma'am."

"Thank you, give me your phone." Binigay naman niya iyon tsaka ako tumalikod sakanya para kuhanan kami ng selfie.

"Thank you, Miss. Ang ganda mo na nga, ang bait mo pa."

"Flattering, thanks." Wala ako sa mood mag entertain ngayon. Buti na kang maraming customers kaya hindi na ako dinaldal nung barista.

I can't believe my mom. Sipsip talaga? Eh sya nga yun eh! Tangina!

Uminom pa ako ng mga hard liquors. Hilo na rin ako sa dami na ng nainom ko. Napahawak ako sa sentido ko at hinilot iyon.

I badly needed someone to talk to, right now. Fuck this life! Naiyak na lang ako sa sakit ng nararamdaman ko ngayon.

"Drake, one mojito, please."

"Sige po, Engineer Jacob, wait lang."

Napalingon ako sa tabi ko. Jacob. Him, again.

Napalingon rin siya sakin. "Aeri," nakangiting aniya pero napawi iyon ng nakita akong umiiyak. Agad kong pinalis ang luha ko.

Goddammit I look miserable. Nakakhiya.

"Okay ka lang?" Tanong niya.

"Sir Jacob, oh." The barista interrupted us. He lend the glass of mojito to Jacob.

"Yeah, I'm fine."

"No you're not. You know, crying and letting your emotions out is sometimes the best way to ease the pain you are feeling."

Huminga ako ng malalim tsaka nilingon ko siya. Inisip ko kung magkkwento ba ako o hindi.

"My mom and I just had an arguement. Sanay naman na ako pero ang sakit nung mga sinabi niya. I'm just tired. Pagod na pagod na ako." Humikbi akong muli. Nakatingin lang ako sa baso ko habang nagsasalita.

I felt his hand on my back trying to calm me down.

"She wants me to get rid of my friends. I don't want to get rid of them because they are the only ones I have and I don't want to lose them because they are so important to me. Sila lang ang tumayong family ko."

"Sipsip daw mga kaibigan ko? Ha! Fuck. Siya nga ata yung sipsip eh. Kelan ba matatapos tong paghihirap ko ha?! Di pa ba sapat yung mga ginawa ko? Am I not enough? Ubos na ubos na ako, pagod na ako maiwan at masaktan. I'm so sick of crying and pretending that everything is okay. Kelan ba ako magiging malaya?"

"Walang wala na akong makapitan eh. Sometimes, looking at the moon was the one that makes me feel at peace. Because I still thought that someone would be my moon to light-"

Hindi ko na naituloy ang sasabihin. Napapikit ako ng mariin. "Fuck, sorry. Lasing na nga ata ako."

"I'm sorry, you don't have someone who can lean on with. But, I'm here, you can always hold on to me."

"Thank you, pero okay lang. I can handle my own problems without anyone's help."

I fake a smile. I see worry in his eyes.

"Come here," he pulled me closer to him and gave me a hug. Nanlaki ang mata ko sa gulat. Muntik pa akong matumba dahil hilo na nga ako pero hawak niya ako kaya hindi ako natumba.

"Just cry. It'll lessen the pain. You're strong, right? Malalampasan mo yan, ikaw pa." He caressed my back. Bumitaw ako sa yakap.

God I miss his hugs.

"Thank you, Jacob. I kind of felt relief because of waht you said... I'll go now." Kinalas ko ang kamay nya sa braso ko.

"Kaya mo mag drive? You're tipsy. Delikado." Sabi niya habang hawak ang bewang ko dahil gumegewang ako.

"I can manage. Thank you." Naglakad pa ako ng konti tsaka na out of balance.

Careless, Aeri.

Lumapit sya sakin at inakay ako patayo. Pinagmasdan niya ako kung okag lang ba ako. Nang tingnan niya ang leeg ko ay natigil siya.

Yung kwintas, nakita niya ata? Mabilis kong tinakpan ng kamay ko iyon.

"Let's go. I'll take you home."

Tumango na lang ako tsaka pumikit habang akay niya. Hilong hilo na ako dalawa na ang nakikita kong imahe niya kanina.

Gosh, I'm so wasted.

"Ipapakuha ko na lang ang kotse mo bukas." Sabi niya habang pinapaupo ako sa shot gun seat ng kotse niya. Nakapikit pa rin ako.

Bago niya pa isara ang pinto ng shot gun seat, hinawakan ko ang palapulsuhan niya. Nilingon nya naman ako agad.

"I missed you, love. I'm sorry." I said as my tears fell down on my face.

____♥♥♥____