Back
/ 30
Chapter 15

🥀Can't let go of you🥀

delicate to kookv❶{oneshort collection}

Unicode

အိပ်နေရင်း နောက်ဘက်ကနေ သိုင်းဖက်ထားတဲ့ မောင့်ရဲ့လက်တွေကို ထပ်ကာဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်...ဖြစ်နိုင်ရင် ကိုယ့်အချစ်တွေအကုန်လုံးကို ဟောဒိလက်ချောင်းတွေကနေ တဆင့်မောင့်ရဲ့အသွေးထဲအသားထဲအထိ ထိုးဖောက်စီးဆင်းသွားစေချင်သည်...

ဟင်းခနဲနေအောင် သက်ပြင်းမှုတ်ထိုတ်လိုက်တဲ့မောင့်အသက်ရှူငွေ့နွေးနွေးက သူ့ရဲ့ဂုတ်သားကိုလာရောက်ရိုက်ခတ်သည်...

- မောင် ဘာတွေတွေးနေတာလဲဟင်?

- အကိုနဲ့ ခွဲခွာရတော့မယ့်အကြောင်းတွေ...

- မောင်မတွေးချင်ပါဘူး...ဒါပေမယ့် မောင့်အတွေးထဲ အဲ့အကြောင်းအရာကြီးက ခနခနဝင်လာတော့ကွာ...

ဖက်ထားတဲ့လက်တွေကို ဆွဲဖယ်ကာနောက်လှည့်ပြီး မောင်နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်သည်...ပါးပြင်ကို ခပ်ဖွဖွဆုပ်ကိုင်ကာ သိသိသာသာပေါ်လွင်နေတဲ့ မျက်ရည်စီးကြောင်းတွေအပေါ်အနမ်းခြွေလိုက်သည်...

- ဒီနေ့တစ်ရက်တည်းလေ မောင်ရယ်...ဝမ်းနည်းစရာတွေမတွေးပါနဲ့လား ဟင်?

ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းလိုက်ပြီး တင်းကျပ်စွာထွေးပွေ့ကာ

- မောင်လေ အကို့ကိုလက်မလွှတ်ချင်ဘူး...ဟင့်အင်း လက်မလွှတ်နိုင်ဘူးဗျာ...

- တော်တော့ မောင်..အကို့ကိုချစ်ရင် မောင်လုပ်ရမယ်...အကို့ကိုချစ်ရင် မောင်အကို့လက်ကိုလွှတ်ပေးရမယ်...မောင်လုပ်နိုင်ရမယ်...

- မပြောပါနဲ့တော့ အကိုရာ...ဒီတိုင်းငြိမ်ငြိမ်လေးပဲ မောင့်ရင်ခွင်ထဲနေပေးပါတော့...

ငိုသံရောစွတ်နေတဲ့မောင့်အသံတွေ တုန်ယင်နေသည်...သေချာတယ် မောင့်မျက်ဝန်းတွေလည်း မျက်ရည်တွေနဲ့ပြည့်နေမှာပဲ...

{ထယ်ကုနှစ်ယောက်က အိပ်ယာပေါ်မှာနော်}

ဖက်ထားရင်းပင်တစ်ချက်တစ်ချက်ရှိုက်တက်လာတဲ့ မောင့်ရဲ့ကျောပြင်တွေကို လက်နဲ့ကုတ်တွယ်ရင်း မောင့်လည်ပင်းသားလေးကို အနမ်းမွမွပေးနေမိသည်...

နောက်တခါပဲလေ ရတယ်မလား...နောက်ထပ်တခါလောက်ပဲ မောင့်ရဲ့သွေးသားကို သုံးဆောင်ခွင့်ပေးပါ...

လည်ပင်းသားကို ဖွဖွလေးနမ်းနေရာက ပါးစပ်ဖြင့်စုပ်ကာသွားလေးနဲ့တတိတတိကိုက်လာသူရယ်...လက်တွေကလည်း ကျောပြင်ကိုပွတ်ဆွဲကာကုတ်တွယ်လာသည်...နမ်းရင်းနဲ့ပင် တအွမ်းအွမ်းထွက်နေတဲ့ ညီးသံသဲ့သဲ့လေးကြောင့်ရယ် jungkookရဲ့စိတ်တွေ အစိုးမရတော့ချေ...

အမှန်တကယ်တော့ အကိုနဲ့ဒီတစ်ညတူတူအိပ်မယ်ဆိုတဲ့အထဲမှာ ဒီကိစ္စမပါ...ပါလို့လည်းမဖြစ်...ဒီညဟာ အကိုနဲ့သူ့ရဲ့ နောက်ဆုံးတူတူရှိခွင့်ရတဲ့ညဖြစ်သလို မနက်ဖြန်ဟာလည်း သူ့ရင်မဆိုင်ရဲတဲ့သူ့ရဲ့လက်ထပ်ပွဲနေ့ဖြစ်နေသည်မို့ပါ...

ဒါပေမယ့်လေ.....

ကျန်တာတွေသူလွန်ဆန်လို့ရချင်ရမည်...မရတာ သွေးသား...သူ့သွေးသားတွေက အကို့ကိုလိုချင်သည်...ယခုအချိန်မှာ အကို့ကိုတောင့်တနေသည်...

ပြီးတော့ တခုကျန်သေးသည်က သူ့အပေါ်အင်္ကျီဗလာနဲ့ဖြစ်သလို အကိုကတော့အောက်ကအတွင်ခံတစ်ထည်နှင့် shitအင်္ကျီလေးကို ကြယ်သီးတွေအကုန်ဖြုတ်ထားသည်...

ပထမစစချင်း သူ့လက်တွေလှမ်းမိတာက ထယ့်ရင်ဘက်ကချယ်ရီသီးလေးတွေ..လက်နဲ့ဖျစ်ညစ်ပြီးဆွဲစိတ်ပေးနေသည်မို့ ရင်သားလေးက ဆူဖြိုးဖြိုးလေးဖြစ်လာသည်...ပူးကပ်နေတဲ့ခန္ဓာနှစ်ခုကြား အသားစိုင်တို့အချင်းချင်းပွတ်တိုက်မိတဲ့အခါ နှစ်ဦးသားစိတ်တွေ ရမ္မက်ထန်ကာအရိုင်းဆန်လာသည်...

လည်ပင်းကိုနမ်းရိုက်နေရင်းနဲ့ပင် အနမ်းတွေက သူ့နှုတ်ခမ်းပေါ်ကျရောက်လာတော့သည်...ဘေးချင်းယှဥ်အိပ်နေရာမှထကာ ထယ့်ကိုအပေါ်ကနေအုပ်မိုးလိုက်ပြီး ခါးလေးကိုဖက်ကာ ပြန်ကာတုန့်ပြန်ရင်း အတွင်းထဲအထိလျှာဖျားလေးနဲ့တိုးဝှေ့ကာ အာခေါင်အနှံ့နယ်ချဲ့နေသည်...

- အွမ့်မ့်မ်! အွန်းမ်း ပြွတ်စ် ပြွတ်စ်!

နူးညံ့သိမ်မွေ့ခြင်းတို့ခိုနားရာ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာသည် ကြမ်းတမ်းအရိုင်းဆန်တဲ့ အနမ်းတွေစတင်ပုံဖော်လာသည်...ကွဲကွာသွားတဲ့နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြား ချစ်ခြင်းသင်္ကေတအဖြစ်အကြည်ရောင်သရေမျှင်တန်းလေး ဖြစ်တည်သည်...

ပြီးသည်နှင့် ရင်ဘက်နဲ့ဗိုက်သားတစ်လျှောက်ကျရောက်လာတဲ့အနမ်းကြမ်းတွေ...အနီကွက်တွေဆိုတာလည်း ဟိုတစ်ကွက်သည်တစ်ကွက်နှင့် အနှံ့ပင်...သူပေးထားတဲ့ အမှတ်အသားတွေနဲ့လှနေတဲ့ အကို့ကိုကြည့်ရင်း jungkookသူ့ဆံပင်ကိုတစ်ချက်သပ်တင်လိုက်သည်...

ဘောင်းဘီကခါးပတ်ကိုချွတ်ကာထယ့်လက်နှစ်ဖက်ကိုပူးကာ ကုတင်တိုင်နဲ့တွဲချည်လိုက်သည်...

- မောင့်ကိုအဆိုးမဆိုနဲ့..ခုလိုဖြစ်အောင် အကိုအရင်စတာ...

ထယ်လည်းသူ့အမှားသူလို့လားမသိ ပါးစပ်လေးပိတ်ကာ ငြိမ်နေသည်...jungkookထယ့်အဝတ်တွေကို ကိုယ်မှခွာချပေးကာ သူကိုယ်တိုင်လည်းအဝတ်အစားတွေချွတ်လိုက်သည်...ယခုဆို နှစ်ဦးသားမိမွေးတိုင်ဖမွေးတိုင်း ကိုယ်ပေါ်ဘာအဝတ်မှရှိမနေတော့...

- အကို~~

ငုံနေတဲ့မျက်နှာလေးကိုဆွဲမော့ကာ ထိုနာမ်စားလေးကို နှုတ်မှခေါ်လိုက်တော့ မျက်လွှာလေးပင့်ကာကြည့်လာသည်...

- မောင့်ကို လက်လွှတ်နိုင်လား?

- ........

- အကိုပြောတော့ မောင်ထွက်သွားရင်တောင်မောင့်လက်ကိုမရမကဆွဲထားအုန်းမှာဆို

- ........

- မောင့်ကို မချစ်ဘူးလား?

- ........

- ပြန်ဖြေအုံးလေ

ဘာတုန့်ပြန်မှုမှမပြုသည့် အကို့ပခုံးနှစ်ဖက်ကိုဆုပ်ကိုင်ကာ မေးခွန်းတွေဆက်တိုက်ထုတ်နေမိသည်...

- မောင်ကတော့ အကို့ကိုချစ်တယ် မောင့်တစ်ဘဝလုံးကို အကိုနဲ့ပဲဖြတ်သန်းချင်တာ သူနဲ့မဟုတ်ဘူး

- မောင်အကို့ကို ဘယ်လောက်ထိချစ်လဲ အကိုအသိဆုံးပါ...ဘာလို့လဲ?ဘာလို့အခုမှသွေးအေးနေရတာလဲ?မောင့်ကိုတခုခုပြန်ပြော အု

jungkookရဲ့စကားလုံးတွေတစ်ဝက်တပြတ်နဲ့ရပ်တန့်သွားခဲ့ရသည်...မှန်သည် ထယ့်နှုတ်ခမ်းလေးရဲ့ နူးညံ့တဲ့ပိတ်ပင်တားဆီးမှုကြောင့်ပါ...

အနမ်းတွေကိုဦးဆောင်သူကတော့ ထယ်ယောင်းပါ...jungkookရဲ့အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို သွားနဲ့တတိတိကိုက်ရင်း လျှာဖျားလေးက ခံတွင်းထဲတိုးဝင်လာသည်...မြွေနှစ်သဖွယ်လျှာနှစ်ချောင်းရဲ့ ယှက်လိမ်မှုဟာ ဆယ့်ငါးမိနစ်တိတိကြာသည်...

{မောမှာပဲ ဟောဟဲဟောဟဲ🥵}

- အာ့ အင့်မ့် မောင် ဟင့်မ့်!

jungkookရဲ့လက်နဲ့တိုက်ကာပွတ်ဆွဲခံနေရတဲ့ ထယ့်ညီလေး...လက်နဲ့တိုက်ချနေရုံသာမက ခံတွင်းထဲပါထည့်စုပ်နေပြန်တော့ ထယ့်ခံစားချက်တွေ အထွတ်အထိတ်သို့...

ထယ့်ခြေချောင်းတွေဆိုတာလည်း အိပ်အခင်းထဲထိုးကာခြေမွနေပြီး လက်ချောင်းတွေကတော့jungkookရဲ့ဆံသားတွေထဲနစ်ကာ...

ပြွတ်စ်!ပလပ် ပလပ် အွမ့်မ့်မ့်

- ဟားးးကောင်းတယ် မောင့် အင့်မ်

ထယ့်အရာလေးအား အာခေါင်အတွင်းထဲထိထိုးထည့်ကာ ပါးတွေချိုင့်ခွက်လာသည်အထိ စုပ်ပေးနေတဲ့jungkook...

- အာ့ မောင် မရ ဟင့်မ့် မရတော့ဘူး အင့်မ် ပေးပါ ပေးပါတော့ ဟား

ထိုသို့တောင်းဆိုလိုက်မိသည်နှင့် ကိုယ်ထဲဝင်လာသည့်jungkookရဲ့အရာကြီး...ဝင်လာပုံက ညင်သာသည်မို့ ထယ်နာကျင်မှုကိုမခံစားရ သာယာမှုတွေသာတန်းစီဝင်လာသည်...

တစ်ချောင်းလုံး အထဲရောက်သွားပေမယ့် မလှုပ်ရှားသေးဘဲ မွှေနေသည်...

- ဟာ့ ဆောင့် ဆောင့်ပေး မောင် အကို့ကို ဆောင့်ပေး

- အင်းမ် အင့် အင့်

ဆောင်ချက်တွေကလည်း နူးညံ့သည်မို့ ထယ့်ပါးစပ်ဖျားလေးမှ ညီးသံလေးတွေ စုပြုံထွက်ကျလာသည်...

- ဟား အင်းမ် မောင်ရယ် အာ့

taehyungရဲ့သြရှရှညီးသံလေးကြောင့်လားပင်မသိ jungkookရဲ့ အရိုင်းစိတ်တို့ကြွလာကာ သတိလက်လွတ်နှင့်ပင်အကြမ်ူပတမ်းဆောင့်ချက်တွေကို အစပျိုးမိတော့သည်...

ဖက် ဖက် ဖက်!

- အာ့ အဟာ့ မောင် ဟင့်မ်မ့်

- အား ရှီးးးနေနွေးလေးနဲ့ကျပ်ကျပ်လေးကွား အင့်မ် ဟား

အခန်းထဲဝယ် အသားစိုင်တို့ရိုက်မိသံ တဖက်ဖက်နှင့် လူနှစ်ဦးရဲ့ညီးညူသံတွေ...

- အာ့ နာ နာတယ် မောင် အဟင့် အင့်မ်မ်

ထိုသို့ထယ်ယောင်းညီးမိလိုက်သည်နှင့် jungkookဆောင့်ချက်တွေရပ်တန့်သွားသည်...အခုမှ အသိဝင်လာတဲ့လူတစ်ယောက်လို ပြူးကြောင်ကြောင့်ဖြင့်

- အဟင့် မောင်

- ဟမ် အ အကို

ငိုမဲ့မဲ့လေးဖြစ်နေတဲ့ အကိုကို ကမန်းကတန်းရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းလိုက်ပြီး

- မောင်တောင်းပန်ပါတယ် မောင့်စိတ်တွေနည်းနည်းလွတ်သွားတယ်

- ဟင့်အင်း ရပါတယ် မောင်ရယ် အကိုခွင့်လွှတ်ပါတယ်...

- အကို အိပ်ချင်နေပြီလား

- အင်း

ဟု တစ်လုံးတည်းပြန်ဖြေလိုက်တဲ့မျက်နှာလေးက ပင်ပန်းပြီးမျက်လုံးလေးတွေစင်းလို့...jungkookလည်း ထယ့်အပေါက်လေးထဲက သူ့အရာကို ညင်ညင်သာသာလေးဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ထယ့်တစ်ကိုယ်လုံးကိုသန့်စင်ပေးသည်...သူကိုယ်တိုင်လည်း ကိုယ်လက်သန့်စင်ကာ အကို့ကိုရင်ခွင်ထဲထည့်ရင်း အိပ်တော့သည်...

- ပြွတ်စ် ချစ်တယ် အကို

{နောက်တနေ့မှာတော့ အကုတစ်ယောက် အစစ်မနဲ့ညားသွားလေသတည်း😔

လို့ပြောမယ်ထင်နေလား ဆက်ဖတ်💁‍♂️}

- မောင် အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီလား

- ......

ခပ်ရဲ့ရဲ့​လေးပြုံးရင်းမေလာတဲ့ အကိုမျက်နှာကိုJungkookမော့မကြည့်...အဲ့မျက်ဝန်း အဲ့မျက်ဝန်းတွေကိုမြင်ရင် သူထက်ပြီးနစ်မြုပ်နေမိအုံးမှာ...

သူဘာမှပြန်မဖြေတော့ ထယ်ကသူ့ရှေ့မှထွက်သွားရန်ဟန်ပြင်သည်...ထယ့်လက်ကိုလှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး

- ဟင့်အင်း မောင့်အနားမှာပဲနေ မောင့်ကိုထားမသွားပါနဲ့နော်

သူကထိုသို့ပြောတော့ အကြင်အနာနဲ့ဝမနည်းကြေကွဲမှုရောယှက်နေတဲ့ မျက်ဝန်းတို့နဲ့ စိုက်ကြည့်ရင်း ရှေ့တိုးလာသည်...သူအစွဲလန်းရဆုံး ပန်းဆီရောင်နှုတ်ခမ်းနုနုဟာ သူ့ရဲ့ နဖူးပြင်ပေါ်မှာ သုံးစက္ကန့်မျှရပ်နားသည်...

ပြီးသည်နှင့်

- သွား သွားတော့

ထိုသို့တစ်ခွန်းတည်းပြောပြီး နောက်လှည့်သွားသည့် သူချစ်ရတဲ့အကို...စိမ်းကားလိုက်တာဗျာ အနမ်းလေးတစ်ပွင့်တည်းနဲ့အကုန်အဆုံးသတ်ပစ်မယ်ပေါ့...

- သတို့သား ငါးမိနစ်အတွင်း အဆင်သင့်ပြင်ထားပေးပါ

အသိပေးတဲ့လူက အခန်းတံခါးကိုအနည်းမျှဟ၍သာ ထိုသို့အော်ပြီးပြန်ထွက်သွားသည်...jungkookစိတ်မဝင်စား..သူ့စိတ်တွေအခု အကို့ဆီမှာပဲရှိသည်...

တသိမ့်သိမ့်လှုပ်ခါနေတဲ့ အကို့ပခုံးလေးက အကိုငိုနေသည်ဆိုတာကိုသိသာစေသည်...အခန်းပြင်ထွက်ဖို့လုပ်နေတဲ့ အကို့ကိုလက်လှမ်းဆွဲပြီး နောက်ကနေသိုင်းဖက်ထားလိုက်သည်...

- ထွက်သွားကြမယ် အကို ဘယ်သူမှမရှိတဲ့အဝေးကြီးကို မောင်နဲ့တူတူနှစ်ယောက်တည်းထွက်ပြေးကြမယ်...

- ......

ထယ်ဘာမှပြန်မဖြေရခင်မှာJungkookက သု့လက်ကိုဆွဲပြီး အခန်းပြင်ကိုပြေးထွက်သည်...လမ်းလယ်လောက်ရောက်ကာမှ အသိပြန်ဝင်လာသည်...သူ့လက်ကိုဆွဲထားတဲ့ မောင့်ရဲ့လက်တွေကိုပြန်ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး သူပြုံးလိုက်သည်...

အင်း သွားမယ် မောင်နဲ့တူတူဆို ဘာဖြစ်ဖြစ်ရင်ဆိုင်မယ်

မောင်နဲ့တူတူဆို...

မောင်နဲ့တူတူဆို...

ထိုနေ့မင်္ဂလာပွဲကတော့ သတို့သားပျောက်သွားတာကြောင့် မကျင့်ပဖြစ်တော့ဘဲ ပွဲကိုဖျတ်ပစ်လိုက်ရသည်တဲ့လေ

{အစစ်မ ရှ😃}

>>>>>>>>>>

ခုတလောFamily caseတွေကြောင့်

လူကသိပ်အဆင်မပြေပါဘူး😔✌️

သာသာအားရှိစေမယ့်စကားလေးတစ်ခွန်းလောက်ဖြစ်ဖြစ် ရေးခဲ့ကြပါနော်🥺

မန့်တွေကိုတော့မနက်မှ ပေါင်းပြန်မည်😚💜

>>>>>>>>>>

zawgyi

z

အိပ္ေနရင္း ေနာက္ဘက္ကေန သိုင္းဖက္ထားတဲ့ ေမာင့္ရဲ႕လက္ေတြကို ထပ္ကာဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္...ျဖစ္နိုင္ရင္ ကိုယ့္အခ်စ္ေတြအကုန္လုံးကို ေဟာဒိလက္ေခ်ာင္းေတြကေန တဆင့္ေမာင့္ရဲ႕အေသြးထဲအသားထဲအထိ ထိုးေဖာက္စီးဆင္းသြားေစခ်င္သည္...

ဟင္းခနဲေနေအာင္ သက္ျပင္းမႈတ္ထိုတ္လိုက္တဲ့ေမာင့္အသက္ရႉေငြ႕ႏြေးႏြေးက သူ႕ရဲ႕ဂုတ္သားကိုလာေရာက္ရိုက္ခတ္သည္...

- ေမာင္ ဘာေတြေတြးေနတာလဲဟင္?

- အကိုနဲ႕ ခြဲခြာရေတာ့မယ့္အေၾကာင္းေတြ...

- ေမာင္မေတြးခ်င္ပါဘူး...ဒါေပမယ့္ ေမာင့္အေတြးထဲ အဲ့အေၾကာင္းအရာႀကီးက ခနခနဝင္လာေတာ့ကြာ...

ဖက္ထားတဲ့လက္ေတြကို ဆြဲဖယ္ကာေနာက္လွည့္ၿပီး ေမာင္နဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္သည္...ပါးျပင္ကို ခပ္ဖြဖြဆုပ္ကိုင္ကာ သိသိသာသာေပၚလြင္ေနတဲ့ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေတြအေပၚအနမ္းေႁခြလိုက္သည္...

- ဒီေန႕တစ္ရက္တည္းေလ ေမာင္ရယ္...ဝမ္းနည္းစရာေတြမေတြးပါနဲ႕လား ဟင္?

ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းလိုက္ၿပီး တင္းက်ပ္စြာေထြးေပြ႕ကာ

- ေမာင္ေလ အကို႔ကိုလက္မလႊတ္ခ်င္ဘူး...ဟင့္အင္း လက္မလႊတ္နိုင္ဘူးဗ်ာ...

- ေတာ္ေတာ့ ေမာင္..အကို႔ကိုခ်စ္ရင္ ေမာင္လုပ္ရမယ္...အကို႔ကိုခ်စ္ရင္ ေမာင္အကို႔လက္ကိုလႊတ္ေပးရမယ္...ေမာင္လုပ္နိုင္ရမယ္...

- မေျပာပါနဲ႕ေတာ့ အကိုရာ...ဒီတိုင္းၿငိမ္ၿငိမ္ေလးပဲ ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲေနေပးပါေတာ့...

ငိုသံေရာစြတ္ေနတဲ့ေမာင့္အသံေတြ တုန္ယင္ေနသည္...ေသခ်ာတယ္ ေမာင့္မ်က္ဝန္းေတြလည္း မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ျပည့္ေနမွာပဲ...

{ထယ္ကုႏွစ္ေယာက္က အိပ္ယာေပၚမွာေနာ္}

ဖက္ထားရင္းပင္တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ရွိုက္တက္လာတဲ့ ေမာင့္ရဲ႕ေက်ာျပင္ေတြကို လက္နဲ႕ကုတ္တြယ္ရင္း ေမာင့္လည္ပင္းသားေလးကို အနမ္းမြမြေပးေနမိသည္...

ေနာက္တခါပဲေလ ရတယ္မလား...ေနာက္ထပ္တခါေလာက္ပဲ ေမာင့္ရဲ႕ေသြးသားကို သုံးေဆာင္ခြင့္ေပးပါ...

လည္ပင္းသားကို ဖြဖြေလးနမ္းေနရာက ပါးစပ္ျဖင့္စုပ္ကာသြားေလးနဲ႕တတိတတိကိုက္လာသူရယ္...လက္ေတြကလည္း ေက်ာျပင္ကိုပြတ္ဆြဲကာကုတ္တြယ္လာသည္...နမ္းရင္းနဲ႕ပင္ တအြမ္းအြမ္းထြက္ေနတဲ့ ညီးသံသဲ့သဲ့ေလးေၾကာင့္ရယ္ jungkookရဲ႕စိတ္ေတြ အစိုးမရေတာ့ေခ်...

အမွန္တကယ္ေတာ့ အကိုနဲ႕ဒီတစ္ညတူတူအိပ္မယ္ဆိုတဲ့အထဲမွာ ဒီကိစၥမပါ...ပါလို႔လည္းမျဖစ္...ဒီညဟာ အကိုနဲ႕သူ႕ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးတူတူရွိခြင့္ရတဲ့ညျဖစ္သလို မနက္ျဖန္ဟာလည္း သူ႕ရင္မဆိုင္ရဲတဲ့သူ႕ရဲ႕လက္ထပ္ပြဲေန႕ျဖစ္ေနသည္မို႔ပါ...

ဒါေပမယ့္ေလ.....

က်န္တာေတြသူလြန္ဆန္လို႔ရခ်င္ရမည္...မရတာ ေသြးသား...သူ႕ေသြးသားေတြက အကို႔ကိုလိုခ်င္သည္...ယခုအခ်ိန္မွာ အကို႔ကိုေတာင့္တေနသည္...

ၿပီးေတာ့ တခုက်န္ေသးသည္က သူ႕အေပၚအကၤ်ီဗလာနဲ႕ျဖစ္သလို အကိုကေတာ့ေအာက္ကအတြင္ခံတစ္ထည္ႏွင့္ shitအကၤ်ီေလးကို ၾကယ္သီးေတြအကုန္ျဖဳတ္ထားသည္...

ပထမစစခ်င္း သူ႕လက္ေတြလွမ္းမိတာက ထယ့္ရင္ဘက္ကခ်ယ္ရီသီးေလးေတြ..လက္နဲ႕ဖ်စ္ညစ္ၿပီးဆြဲစိတ္ေပးေနသည္မို႔ ရင္သားေလးက ဆူၿဖိဳးၿဖိဳးေလးျဖစ္လာသည္...ပူးကပ္ေနတဲ့ခႏၶာႏွစ္ခုၾကား အသားစိုင္တို႔အခ်င္းခ်င္းပြတ္တိုက္မိတဲ့အခါ ႏွစ္ဦးသားစိတ္ေတြ ရမၼက္ထန္ကာအရိုင္းဆန္လာသည္...

လည္ပင္းကိုနမ္းရိုက္ေနရင္းနဲ႕ပင္ အနမ္းေတြက သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေပၚက်ေရာက္လာေတာ့သည္...ေဘးခ်င္းယွဥ္အိပ္ေနရာမွထကာ ထယ့္ကိုအေပၚကေနအုပ္မိုးလိုက္ၿပီး ခါးေလးကိုဖက္ကာ ျပန္ကာတုန့္ျပန္ရင္း အတြင္းထဲအထိလွ်ာဖ်ားေလးနဲ႕တိုးေဝွ႕ကာ အာေခါင္အႏွံ႕နယ္ခ်ဲ့ေနသည္...

- အြမ့္မ့္မ္! အြန္းမ္း ႁပြတ္စ္ ႁပြတ္စ္!

ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ျခင္းတို႔ခိုနားရာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာသည္ ၾကမ္းတမ္းအရိုင္းဆန္တဲ့ အနမ္းေတြစတင္ပုံေဖာ္လာသည္...ကြဲကြာသြားတဲ့ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာၾကား ခ်စ္ျခင္းသေကၤတအျဖစ္အၾကည္ေရာင္သေရမွ်င္တန္းေလး ျဖစ္တည္သည္...

ၿပီးသည္ႏွင့္ ရင္ဘက္နဲ႕ဗိုက္သားတစ္ေလွ်ာက္က်ေရာက္လာတဲ့အနမ္းၾကမ္းေတြ...အနီကြက္ေတြဆိုတာလည္း ဟိုတစ္ကြက္သည္တစ္ကြက္ႏွင့္ အႏွံ႕ပင္...သူေပးထားတဲ့ အမွတ္အသားေတြနဲ႕လွေနတဲ့ အကို႔ကိုၾကည့္ရင္း jungkookသူ႕ဆံပင္ကိုတစ္ခ်က္သပ္တင္လိုက္သည္...

ေဘာင္းဘီကခါးပတ္ကိုခြၽတ္ကာထယ့္လက္ႏွစ္ဖက္ကိုပူးကာ ကုတင္တိုင္နဲ႕တြဲခ်ည္လိုက္သည္...

- ေမာင့္ကိုအဆိုးမဆိုနဲ႕..ခုလိုျဖစ္ေအာင္ အကိုအရင္စတာ...

ထယ္လည္းသူ႕အမွားသူလို႔လားမသိ ပါးစပ္ေလးပိတ္ကာ ၿငိမ္ေနသည္...jungkookထယ့္အဝတ္ေတြကို ကိုယ္မွခြာခ်ေပးကာ သူကိုယ္တိုင္လည္းအဝတ္အစားေတြခြၽတ္လိုက္သည္...ယခုဆို ႏွစ္ဦးသားမိေမြးတိုင္ဖေမြးတိုင္း ကိုယ္ေပၚဘာအဝတ္မွရွိမေနေတာ့...

- အကို~~

ငုံေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးကိုဆြဲေမာ့ကာ ထိုနာမ္စားေလးကို ႏႈတ္မွေခၚလိုက္ေတာ့ မ်က္လႊာေလးပင့္ကာၾကည့္လာသည္...

- ေမာင့္ကို လက္လႊတ္နိုင္လား?

- ........

- အကိုေျပာေတာ့ ေမာင္ထြက္သြားရင္ေတာင္ေမာင့္လက္ကိုမရမကဆြဲထားအုန္းမွာဆို

- ........

- ေမာင့္ကို မခ်စ္ဘူးလား?

- ........

- ျပန္ေျဖအုံးေလ

ဘာတုန့္ျပန္မႈမွမျပဳသည့္ အကို႔ပခုံးႏွစ္ဖက္ကိုဆုပ္ကိုင္ကာ ေမးခြန္းေတြဆက္တိုက္ထုတ္ေနမိသည္...

- ေမာင္ကေတာ့ အကို႔ကိုခ်စ္တယ္ ေမာင့္တစ္ဘဝလုံးကို အကိုနဲ႕ပဲျဖတ္သန္းခ်င္တာ သူနဲ႕မဟုတ္ဘူး

- ေမာင္အကို႔ကို ဘယ္ေလာက္ထိခ်စ္လဲ အကိုအသိဆုံးပါ...ဘာလို႔လဲ?ဘာလို႔အခုမွေသြးေအးေနရတာလဲ?ေမာင့္ကိုတခုခုျပန္ေျပာ အု

jungkookရဲ႕စကားလုံးေတြတစ္ဝက္တျပတ္နဲ႕ရပ္တန့္သြားခဲ့ရသည္...မွန္သည္ ထယ့္ႏႈတ္ခမ္းေလးရဲ႕ ႏူးညံ့တဲ့ပိတ္ပင္တားဆီးမႈေၾကာင့္ပါ...

အနမ္းေတြကိုဦးေဆာင္သူကေတာ့ ထယ္ေယာင္းပါ...jungkookရဲ႕ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို သြားနဲ႕တတိတိကိုက္ရင္း လွ်ာဖ်ားေလးက ခံတြင္းထဲတိုးဝင္လာသည္...ေႁမြႏွစ္သဖြယ္လွ်ာႏွစ္ေခ်ာင္းရဲ႕ ယွက္လိမ္မႈဟာ ဆယ့္ငါးမိနစ္တိတိၾကာသည္...

{ေမာမွာပဲ ေဟာဟဲေဟာဟဲ}

- အာ့ အင့္မ့္ ေမာင္ ဟင့္မ့္!

jungkookရဲ႕လက္နဲ႕တိုက္ကာပြတ္ဆြဲခံေနရတဲ့ ထယ့္ညီေလး...လက္နဲ႕တိုက္ခ်ေန႐ုံသာမက ခံတြင္းထဲပါထည့္စုပ္ေနျပန္ေတာ့ ထယ့္ခံစားခ်က္ေတြ အထြတ္အထိတ္သို႔...

ထယ့္ေျခေခ်ာင္းေတြဆိုတာလည္း အိပ္အခင္းထဲထိုးကာေျခမြေနၿပီး လက္ေခ်ာင္းေတြကေတာ့jungkookရဲ႕ဆံသားေတြထဲနစ္ကာ...

ႁပြတ္စ္!ပလပ္ ပလပ္ အြမ့္မ့္မ့္

- ဟားးးေကာင္းတယ္ ေမာင့္ အင့္မ္

ထယ့္အရာေလးအား အာေခါင္အတြင္းထဲထိထိုးထည့္ကာ ပါးေတြခ်ိဳင့္ခြက္လာသည္အထိ စုပ္ေပးေနတဲ့jungkook...

- အာ့ ေမာင္ မရ ဟင့္မ့္ မရေတာ့ဘူး အင့္မ္ ေပးပါ ေပးပါေတာ့ ဟား

ထိုသို႔ေတာင္းဆိုလိုက္မိသည္ႏွင့္ ကိုယ္ထဲဝင္လာသည့္jungkookရဲ႕အရာႀကီး...ဝင္လာပုံက ညင္သာသည္မို႔ ထယ္နာက်င္မႈကိုမခံစားရ သာယာမႈေတြသာတန္းစီဝင္လာသည္...

တစ္ေခ်ာင္းလုံး အထဲေရာက္သြားေပမယ့္ မလႈပ္ရွားေသးဘဲ ေမႊေနသည္...

- ဟာ့ ေဆာင့္ ေဆာင့္ေပး ေမာင္ အကို႔ကို ေဆာင့္ေပး

- အင္းမ္ အင့္ အင့္

ေဆာင္ခ်က္ေတြကလည္း ႏူးညံ့သည္မို႔ ထယ့္ပါးစပ္ဖ်ားေလးမွ ညီးသံေလးေတြ စုၿပဳံထြက္က်လာသည္...

- ဟား အင္းမ္ ေမာင္ရယ္ အာ့

taehyungရဲ႕ၾသရွရွညီးသံေလးေၾကာင့္လားပင္မသိ jungkookရဲ႕ အရိုင္းစိတ္တို႔ႂကြလာကာ သတိလက်လွတ်နှင့်ပင်အကြမ်ူပတမ်းဆောင့်ချက်တွေကို အစပ်ိဳးမိေတာ့သည္...

ဖက္ ဖက္ ဖက္!

- အာ့ အဟာ့ ေမာင္ ဟင့္မ္မ့္

- အား ရွီးးးေနႏြေးေလးနဲ႕က်ပ္က်ပ္ေလးကြား အင့္မ္ ဟား

အခန္းထဲဝယ္ အသားစိုင္တို႔ရိုက္မိသံ တဖက္ဖက္ႏွင့္ လူႏွစ္ဦးရဲ႕ညီးၫူသံေတြ...

- အာ့ နာ နာတယ္ ေမာင္ အဟင့္ အင့္မ္မ္

ထိုသို႔ထယ္ေယာင္းညီးမိလိုက္သည္ႏွင့္ jungkookေဆာင့္ခ်က္ေတြရပ္တန့္သြားသည္...အခုမွ အသိဝင္လာတဲ့လူတစ္ေယာက္လို ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင့္ျဖင့္

- အဟင့္ ေမာင္

- ဟမ္ အ အကို

ငိုမဲ့မဲ့ေလးျဖစ္ေနတဲ့ အကိုကို ကမန္းကတန္းရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းလိုက္ၿပီး

- ေမာင္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေမာင့္စိတ္ေတြနည္းနည္းလြတ္သြားတယ္

- ဟင့္အင္း ရပါတယ္ ေမာင္ရယ္ အကိုခြင့္လႊတ္ပါတယ္...

- အကို အိပ္ခ်င္ေနၿပီလား

- အင္း

ဟု တစ္လုံးတည္းျပန္ေျဖလိုက္တဲ့မ်က္ႏွာေလးက ပင္ပန္းၿပီးမ်က္လုံးေလးေတြစင္းလို႔...jungkookလည္း ထယ့္အေပါက္ေလးထဲက သူ႕အရာကို ညင္ညင္သာသာေလးဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ထယ့္တစ္ကိုယ္လုံးကိုသန့္စင္ေပးသည္...သူကိုယ္တိုင္လည္း ကိုယ္လက္သန့္စင္ကာ အကို႔ကိုရင္ခြင္ထဲထည့္ရင္း အိပ္ေတာ့သည္...

- ႁပြတ္စ္ ခ်စ္တယ္ အကို

{ေနာက္တေန႕မွာေတာ့ အကုတစ္ေယာက္ အစစ္မနဲ႕ညားသြားေလသတည္း😔

လို႔ေျပာမယ္ထင္ေနလား ဆက္ဖတ္}

- ေမာင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီလား

- ......

ခပ္ရဲ႕ရဲ႕ေလးၿပဳံးရင္းေမလာတဲ့ အကိုမ်က္ႏွာကိုJungkookေမာ့မၾကည့္...အဲ့မ်က္ဝန္း အဲ့မ်က္ဝန္းေတြကိုျမင္ရင္ သူထက္ၿပီးနစ္ျမဳပ္ေနမိအုံးမွာ...

သူဘာမွျပန္မေျဖေတာ့ ထယ္ကသူ႕ေရွ႕မွထြက္သြားရန္ဟန္ျပင္သည္...ထယ့္လက္ကိုလွမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး

- ဟင့္အင္း ေမာင့္အနားမွာပဲေန ေမာင့္ကိုထားမသြားပါနဲ႕ေနာ္

သူကထိုသို႔ေျပာေတာ့ အၾကင္အနာနဲ႕ဝမနည္းေၾကကြဲမႈေရာယွက္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းတို႔နဲ႕ စိုက္ၾကည့္ရင္း ေရွ႕တိုးလာသည္...သူအစြဲလန္းရဆုံး ပန္းဆီေရာင္ႏႈတ္ခမ္းႏုႏုဟာ သူ႕ရဲ႕ နဖူးျပင္ေပၚမွာ သုံးစကၠန့္မွ်ရပ္နားသည္...

ၿပီးသည္ႏွင့္

- သြား သြားေတာ့

ထိုသို႔တစ္ခြန္းတည္းေျပာၿပီး ေနာက္လွည့္သြားသည့္ သူခ်စ္ရတဲ့အကို...စိမ္းကားလိုက္တာဗ်ာ အနမ္းေလးတစ္ပြင့္တည္းနဲ႕အကုန္အဆုံးသတ္ပစ္မယ္ေပါ့...

- သတို႔သား ငါးမိနစ္ အတြင္း အဆင္သင့္ျပင္ထားေပးပါ

အသိေပးတဲ့လူက အခန္းတံခါးကိုအနည္းမွ်ဟ၍သာ ထိုသို႔ေအာ္ၿပီးျပန္ထြက္သြားသည္...jungkookစိတ္မဝင္စား..သူ႕စိတ္ေတြအခု အကို႔ဆီမွာပဲရွိသည္...

တသိမ့္သိမ့္လႈပ္ခါေနတဲ့ အကို႔ပခုံးေလးက အကိုငိုေနသည္ဆိုတာကိုသိသာေစသည္...အခန္းျပင္ထြက္ဖို႔လုပ္ေနတဲ့ အကို႔ကိုလက္လွမ္းဆြဲၿပီး ေနာက္ကေနသိုင္းဖက္ထားလိုက္သည္...

- ထြက္သြားၾကမယ္ အကို ဘယ္သူမွမရွိတဲ့အေဝးႀကီးကို ေမာင္နဲ႕တူတူႏွစ္ေယာက္တည္းထြက္ေျပးၾကမယ္...

- ......

ထယ္ဘာမွျပန္မေျဖရခင္မွာJungkookက သု႔လက္ကိုဆြဲၿပီး အခန္းျပင္ကိုေျပးထြက္သည္...လမ္းလယ္ေလာက္ေရာက္ကာမွ အသိျပန္ဝင္လာသည္...သူ႕လက္ကိုဆြဲထားတဲ့ ေမာင့္ရဲ႕လက္ေတြကိုျပန္ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး သူၿပဳံးလိုက္သည္...

အင္း သြားမယ္ ေမာင္နဲ႕တူတူဆို ဘာျဖစ္ျဖစ္ရင္ဆိုင္မယ္

ေမာင္နဲ႕တူတူဆို...

ေမာင္နဲ႕တူတူဆို...

ထိုေန႕မဂၤလာပြဲကေတာ့ သတို႔သားေပ်ာက္သြားတာေၾကာင့္ မက်င့္ပျဖစ္ေတာ့ဘဲ ပြဲကိုဖ်တ္ပစ္လိုက္ရသည္တဲ့ေလ

{အစစ္မ ရွ😃}

>>>>>>>>>>

ခုတေလာFamily caseေတြေၾကာင့္

လူကသိပ္အဆင္မေျပပါဘူး😔

သာသာအားရွိေစမယ့္စကားေလးတစ္ခြန္းေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ေရးခဲ့ၾကပါေနာ္

မန့္ေတြကိုေတာ့မနက္မွ ေပါင္းျပန္မည္😚

>>>>>>>>>>

Share This Chapter