Chapter 33

⚠️⚠️⚠️⚠️ basta warning

Rhainne Jhammira Alethea Lopez

----

Isang linggo.

Isang linggo simula noong hindi ako nagparamdam sakanilang lahat. And I know they're all worried.

I was busy finding who's the suspect who killed my sister and who's hunting me.

Pero.....I wish I didn't find it.

Mas payapa siguro kung wala akong alam.

Sana habang buhay nalang akong inosente at walang alam. Damn this hanggang kelan ba ako masasaktan sa mga katotohanan. Everything is too much to bear. Kaya ko ba to mag isa?—oh yeah I have no choice nga pala.

Hindi yung ganto nahihirapan ako. Hindi ko pa tanggap yung nangyari noong nakaraang linggo at akala ko yun na yun. Pero I was wrong. There's more to discover pa pala at mas mahirap pala iyon....

Nahanap ko nga sino ang pumatay sa kapatid ko. Iisang tao lang.

He's the killer of my sister and the love of my life.

Siya.

But I couldn't kill him. Kung gugustuhin ko magagawa ko pero how?.

I couldn't hurt him.

Paano?

"Ohhh fuck!" sigaw ko at sinipa ang mga bote ng alak kaya nagkabasag basag ito

Okay lang namang mag sisisigaw ako dito dahil wala namang makakarinig saakin. I was here in our HQ yes and hindi nila alam or should I say my friend knows about it pero hindi sila makapasok kasi inalis ko access nila dito.

"Fuck this life!. Fuck everyone!" I murmured to myself and drunk the tequila that I was holding.

What did I do in this world to make this happen

Ohh marami nga pala akong ginawa at halos lahat yon hindi maganda. I hurt people. I killed people but I swear they deserve it.

Nakatulala ako sa mga papeles at CCTV footage where I can clearly see the man who killed them.

Fuck you for ruining my life.....my mind.

He already succeed in ruining it and I fucking couldn't do the same to him.

"I wish I could kill you easily without hurting her" I said at itinutok ang baril sa screen ng TV as if naman tatagos sakanya yon

I may be sounds crazy here talking to myself. All I know is I'm all alone.

"What did we do for you to this to us?!. Pera ba ang habol mo?! Maybe not. You're rich din naman. Power? you're crazy kung ganon." I sarcastically said to the picture as if na sasagutin ako non

Hindi ko maintindihan kung ano ang gusto ng taong to.

He's rich....as far as I know......kung pera ang habol niya he could've stole nalang. Pero hindi e. Hindi pera ang habol niya. Parte rin siya ng Underground. Siguro ang posisyon ng Empire ang gusto niya bonus nalang ang pera. How could he?!. Anong nagawa ng pamilya ko para gawin niya yon saamin—saakin.

"Now, how could I kill you without hurting her. I know that she's been longing for you—longing for your presence in her life at paano mo magagawa yon kung mapupunta ka sa impyerno oras na pinatay kita" pakikipagusap ko sa picture niyang nakadisplay sa laptop

Eto na ata ang pinaka mahirap na sitwasyon na napuntahan ko.

Sa dami kasi ng daan bakit etong daan pa ang tinahak ko. Ako tuloy ang nahihirapan.

Hindi ako natatakot pumatay. Natatakot ako sa magiging resulta pag pinatay ko siya. He ruined my life but I couldn't do the same to him cause once I killed him, her life will be ruined and I don't want her to experience that.

Letche!

Sa dinami dami ng tao bakit siya pa!

I couldn't stay here and fuck my life up more.

Kahit na medyo may tama na ng alak ay agad akong nagbihis at pinaandar ang kotse ko.

Namalayan ko nalang na nandito na ako sa tapat ng Empire. A simple building na hindi mo aakalaing puno ng lihim. Kung titignan mo sa labas ay para lang siyang simple but when you go inside there's a secrets.

My comfort for almost 4 years.

"Uno" tawag ng kung sino sa likod ko

Kai

"Kakagaling lang dito kanina nila Hex hinahanap ka" pagkukwento nito saakin while I was busy looking for a gun, dagger, shuriken

Well they know na ako lang ang may karapatang humawak ng mga to cause they have other room for their own guns

I mean kami lang nila hex, viper and vixen

"What did they said?" I coldly said

"Woah you're back. The cold Uno is back" he amazingly said

He's wasting my time.

Pero yun nga yung purpose bag andito ako diba.

To waste my time bago mag isip muli kung anong gagawin ko sakanya.

I know na hindi ko siya ganon kadaling mapapatay kasi siya ang head ng mga letcheng yon. Pero pag gusto may paraan.

If I killed him she'll hate me—maybe? But if I killed him and died after it would she hate me?

"Answer my goddamn question Kai"

"Okay calm down Uno. Hinahanap ka lang nila nag babakasakaling andito ka. Sabi nila na pag nakita daw kita sabihin ko sayong magpakita kana daw." sagot nito saakin

Samantalang ako ay hinawakan ang pinakapaborito kong baril.

Sa dami ng pag pipilian ito parin ang pinili ko.

Agad ko itong nilagay sa lagayan noon.

"Teka, teka may nangyari ba Uno?. Tsaka amoy alak ka ha" puna nito saakin

Tsk. Palibhasa kasi di niya tinatago buong pag mumuka niya kaya naamoy niya ako.

Nagbihis na nga ako eh.

"Tsk. Masyado kang madaming sinasabe siguro oras na para patahimikin ka" I said at tinutok sakanya ang hawak kong baril

Sa gulat nito ay di siya nakagalaw agad.

"Uno naman wag kang magbibiro ng ganyan" turan niya sabay angat ng dalawa niyang kamay

Binaba ko naman ang pagkakatutok ko rito at binalik ang baril sa lagayan.

Tsk.

Kinuha ko na lahat ng mga kailangan ko. I think I'm ready.

"Hoy Uno! Saan ka pupunta? Bakit dala mo yan favorite gun mo?" tanong nito

"None of your business Kai and please stop following me wala ka bang magawa sa buhay mo?"

"Sungit talaga." He mumbled at bigla nalang nawala.

I mean tumigil na kakasunod saakin.

Gabi na rin pala.

Bumalik na ako sa HQ namin. I'll spend my last day here HQ nalang.

Bigla namang tumunog ang tiyan ko oh fuck hindi pa nga pala ako kumakain simula kaninang umaga.

Well proven and tested na hindi naman nakakamatay ang uminom ng hindi kumakain

___

Nagising ako ng tumama saakin ang sinag ng araw

Oh fuck.

Masyadong marami ata ang nainom ko kagabi.

Tinignan ko naman ang oras sa cellphone ko

Maaga pa naman for my class.

Hindi pa kaya ako ibagsak ng mga prof ko dahil wala nanaman ulit ako

No one knows kung kelan ako aalis and no one knows kung kelan ako babalik.

At ngayon yon. I'll be back to that fucking life of mine na hindi ko alam kung pugad ba ng kamalasan o ano.

Agad naman akong bumangon at nag ayos ng sarili pagkatapos ay kinuha ko na ang susi ng kotse ko at bumaba bumungad naman saakin ang malinis na lugar kung saan ako nanatili ng isang linggo.

Parang kagabi lang sobrang gulo nito. Puno ng basag na bote at mga papel na nagkalat. Ngayon malinis na maganda rin pala ang epekto ng alak sisipagin kang mag linis.

Hindi naman nag tagal ay nakarating ako sa University kung saan ako nag aaral.

Hindi ko alam kung ano ang nangyari sa outside world this past few week since hindi ko inoopen mga social media account ko.

All I did was to lock myself up in the HQ and investigate.

Now I've got the answer

Hindi ko naman alam kung ano ang gagawin ko sa mga nalaman ko.

"Si Rhainne yan diba" rinig kong sabi ng isa sa mga estudyante

Fuck, just great.

Sumakto na break ang dating ko.

"Hala oo nga" isa pang estudyante

Wala ba silang magawa sa buhay nila at buhay ko ang pinag uusapan nila.

"Bumalik na ulit siya" isa rin sa mga estudyante

"The heiress of the Lopez are back" isa pa

Hanggang ngayon di parin sila makamove on sa mga nalaman nila.

"Balita ko kaya daw siya umalis ay dahil hindi niya kinaya ang pressure ng pagiging heiress ng mga Lopez" bulong pa ng isa sa estudyanteng nag kukumpulan

At talagang hindi lang sila chismosa assuming din

I can build my own name without using my surname.

Tapos iisipin lang nilang napressure ako?

The heck.

"Hala. Talaga? Well kahit ako kung ako rin magiging heiress ng ganyang pamilya I'll be pressured too. Siguro hindi niya talaga kinaya, dapat talaga si Yana nalang yung heiress e" and that's it.

I couldn't stand it.

Agad ako lumapit sa likuran nito at kita ko ang pag laki ng mata ng nasa harapan nito

Tsk.

"Yeah balita ko nga rin Rhainne could kill people without any mercy and oh you know that she's a bitch too that could pull your hair at ihulog ka sa building na kinakatayuan mo" mahaba kong turan kaya naman napalingon ito saakin habang nanlaki ang mata

Tsk.

"H-hala so-sorry" namumutla niyang turan, I just rolled my eyes at her at umalis na.

Daming sinabe mamumutla lang pala siya.

Inis naman akong naglakad dito sa hallway. Nice mukang nasira ng mga babaeng yon ang araw ko.

Oh well sira naman na talaga siya.

Mas lalo nga lang nasira.

"Fuck" mura ko ng may nakabangga ako

Tao ba to? Bat parang pader sa tigas?

I'm strong, yes pero fuck ang tigas talaga nung nakabangga ko

"Ay hala sorry Miss—Ulan?!" sigaw ng babaeng nakabangga ko, I mean ni Amrielle.

I looked at her

"Ulan ikaw nga!" she excitedly said at niyakap ako

"Calm your ass Amrielle" turan ko ng yugyugin ako nito.

Kita ng may hang over yung tao tapos yuyugyugin mo

"Amrielle! Bumalik ka dito letche!" rinig kong sigaw ng kung sino sa likod ko

It was Rayla. Gosh nakalunok ba siya ng Microphone

"I'm doomed" rinig kong bulong ng katabi ko "Itago mo ako Ulan, help me. I don't wanna die yet. Hindi pa ako nakakasal" mangiyak ngiyak na sabi nito at nagtago sa likuran ko.

This idiot. Ginawa pa akong shield siya nga tong malapader sa tigas nung nabangga ko siya

"Amrielle!. Ulan?" gulat na turan ni Rayla ng makalapit ito saamin

"You're fucking back!" masaya rin nitong sabi at niyakap ako kagaya ng ginawa kanina ni Amrielle

Mukang wala silang alam.

"Mahal? Hala ikaw nga!" sigaw rin ni Jenaiah at niyakap rin ako

Agaw attention tuloy kami.

"You bitch. We've been looking you and how dare you remove our access in our HQ!" gigil na gigil na turan ni Rayla

Pag kasi hindi ko niremove access nila for sure guguluhin nila ako kaya inalis ko. Mukang wala rin silang alam sa nangyari noong araw na yon na mas mabuti, mas mabuting wala silang alam

"Ano bang pinag gagagawa mo sa buhay mo?" tanong ni Jenaiah saakin ng magkahiwalay kami mula sa pagkakayakap sa isa't isa

"I just fix some things. Kung makapag react kayo parang hindi kayo sanay na nawawala ako ng ganon katagal" sagot ko dito

Dati nga mas matagal pa sa one week ako nawawala e, pero sabi nga nila iba noon ang ngayon. It's not the same. Dati I used to not fear to hurt anyone but now.....I can't hurt them especially him

"But we're not in the past Ulan. Noon kami lang ang nag aalala para sayo ngayon hindi na lang kami. You should've at least message us para naman may silbi yan Cellphone" mataray na sabi ni Rayla

Wow indirect na pag sabi na walang silbi yung cellphone ko.

I can't blame them, really. I promised them I wouldn't disappear again, but here I am, repeating the same mistake. How did everything go so wrong? I never meant to hurt them, but somehow, every decision I made only seemed to push me further away from what I truly wanted. How could I be so blind to the consequences of my actions?

"I know. Stop making me guilty. I know what I've done." I coldly said to her and walked pass them

Alam kong they're all worried about me. I just need to do something. Pero I guess I shouldn't have known it nalang mas mabuti parin yung wala kang alam and yeah tama sila Lolo, Ate—I mean she's my mother right?. Argh why does things have to be so complicated?

It's unfair

Everything seems so unfair

Pagkaupo ko sa upuan ay agad naman ako tumingin sa malayo hindi na rin ako kinausap ng tatlo pero ramdam ko ang tingin ng mga ito saakin.

Katahimikan....yan ang nangyari matapos pumasok ang Propesora namin...... Claire

As I glance at her nervousness came to me all of a sudden. Yung tingin niya..... I'm starting to feel guilty. Everything starts flashing in my head, lahat lahat ng nalaman ko, kung bakit hindi ko magawang pagbayarin iyong lalaking iyon. I was back in reality when Rayla held my hand, it has blood. Dumugo na pala siya sa sobrang higpit ng pagkuyom ko rito at bumaon ang kuko kong mahahaba.

"What's happening to you Ulan?" nag aalalang tanong ni Rayla saakin kaya pati ang dalawa ay napating narin

"Nothing" sagot ko rito at tumingin na sa unahan.

Pero mukang wrong move ata dahil nakatingin rin siya saamin—saakin. Agad naman akong nag iwas ng tingin. Wala naman akong ginawa sakanya maliban sa pang ghost ng isang linggo pero I can't face her.

"I think you're not" Jenaiah suddenly said

"Don't bother. I'm fine maliit lang to compare sa nakukuha natin"

Natahimik nalang din sila at nakinig sa taong nasa harapan namin.

___

Hindi naman nagtagal ay natapos ang klase namin sakanya.

"Lopez" tawag nito saakin, oh right I have to deal with them pa pala

"Explain it to them especially to her. We'll leave now, see you later" Rayla said at naglakad na palabas ng room

Oh God why do I have to be stuck everytime?

I wanted to stop them, I really did, but… damn it, I shouldn't have run away. It feels like it’s all my fault, doesn't it? How did everything go so wrong? Why do I always end up like this, caught in the mess I made? Am I cursed? Why does luck never seem to be on my side? Every decision feels like a weight dragging me further down, and the more I think about it, the more I wonder if I’m just doomed to repeat the same mistakes over and over again.

Kami nalang ang tao. Katahimikan....yan ang nanatili saamin ng ilang minuto bago ito nag salita

"W-where have y-you been?" nauutal nitong turan tila pinipigilan ang sarili niyang umiyak.

I gulp. Gosh I hate seeing her like this kulang nalang magmakaawa siya. I was standing—I didn't move. I can't even look at her face. I've caused too much trouble.

Nakakahiya rin sakanya lalo na't gosh I ghosted her.

"I... I'm just busy with some things" mahina kong turan dito habang nakayuko "I'm sorry" I sincerely said

Hindi naman ito umimik kaya nag angat ako ng tingin. Nakatingin lang siya saakin hindi ko mabasa ang iniisip niya—gosh her face is flashing no emotions at all.

Kasalanan mo naman to Rhainne! Now face your consequences!—sigaw ng utak ko

Lumapit naman ito saakin at agad akong niyakap "I miss you. What happened after the announcement? Y-you suddenly left"

Dahil sa sinabi niyang iyon biglang bumalik saakin ang mga nangyari nung gabing iyon. I could feel the rage, pain, anger and numbness inside me. Kumusta na kaya sila? Hinahanap kaya nila ako? Yana? Does she already know?

"Nothing. Ang importante ay nandito na ako diba?" I fake a smile

Great lie. You hate liars Rhainne but here you are lying—my mind again.

I see happiness in her eyes — maybe because I'm here. Mas lalo akong nakokonsensya. How could I do it?

"Let's go to my office" she said and I followed her

Pagkarating namin ay bumungad ang dalawang taong iniiwasan ko sa loob ng isang linggo. Why are they here?

"A-Ali" sabay na turan ng dalawa

I just face them without any emotion in my face but deep inside...... it's always on inside. I wanna wrap my arm around them and hug them but then I'm hesitant—maybe because I'm afraid of showing my emotions to people.

I always wanted to feel how to have parents and here they are—their eyes it's showing longing.....

Tinignan ko naman si Missis ko she just smiled at me. Wait, does she know?

Confusion. It's slowly invading me again.

I didn't move kaya naman onti onting naglakad si Ate Allisha or should I say Mom papunta saakin at hinawakan ang kamay ko—her hand it's so soft.

Onti onti naman siyang nag iwas ng tingin as I look at her—she failed to hide it she's crying.

"I-I'm sorry," she whispered, her voice breaking as she wiped away her tears. "I'm sorry for not being the mother you needed. I'm sorry for the times I wasn't there—for you. I'm sorry for not showing up when you needed me the most... when you were struggling and I wasn’t by your side. I failed you, Ali namin," she choked, the weight of her words sinking in. Her face was streaked with tears, but it wasn’t just the tears that told the story—it was the raw sincerity in her voice, the heartache in her eyes, and the way her hands trembled as she touched me.

Hindi ko alam kung ano ang dapat kong sabihin. I'm confused too but one thing is clear—I couldn't hate her, never.

Sa sobrang daming issue ng buhay ko hindi ko alam kung ano ang kailangan kong unahin

Once again I look at missis ko, she gave me an assuring smile.

Just trust that smile Rhainne. If you couldn't trust yourself right now trust her—my mind

"I-it's fine, Mom" almost whisper

As I said it, she slowly pulled me into a hug and Oh yeah I did respond — hindi ko rin alam kung ano ang pumasok sa isip ko at parang nagkukusa rin ang katawan ko.

I look at Missis ko again and she gave me a proud smile this time and I smiled at her too—feeling proud of myself.

At least onti onting gumagaan ang pakiramdam ko, sa bising ng nanay ko.

I always wanted to feel this.

I think I'm going home

"Y-you c-called me Mom" she said while crying, hindi ko lang alam kung it's tears of joy or pain pero alam kong masaya siya

Sa isang linggo pag iisip isip ko ay naisip ko na maybe Lolo was right before oras na para itama lahat ng mali sa buhay ko.  I didn't know that going back in here was so painful yet it was so happy.