Kabanata 97

Kabanata 97 “Kung may sakit ka, manatili ka lang sa bahay at magpahinga.”

Pagkasabi ni Avery ay tumalikod siya para kumuha ng baso at nagsalin ng tubig.

“Mas maganda ako ngayon.” Tinanggal ni Elliot ang kanyang scarf.

“Yan ang sinabi mo kahapon.” Uminom si Avery ng tubig at nilapag ang baso. Pagkatapos, pumunta siya sa sala at nakita ang mga regalo sa sahig.

Tanong ni Avery, “Para saan ang mga ito?”

“Hindi magandang pumunta nang walang dala.” Nag-isip siya ng ilang segundo at iniba ang usapan, “Ngayon ko lang nalaman na bumalik ka kagabi.”

“Nagpunta ka ba dito para lang sabihin ito?” Lumapit si Avery sa sofa at umupo, tinitigan ang manipis niyang mukha gamit ang mga mata niyang almond.

Mahigit isang metro ang distansya sa pagitan nilang dalawa.

“Kami ni Chelsea—”

“Ayokong marinig ito,” putol ni Avery sa kanya, “Hindi ako interesadong malaman kung anong uri ng relasyon ang mayroon ka sa kanya.”

Nakita ni Elliot ang malamig nitong mukha, at lihim siyang nakaramdam ng kawalan ng lakas.

“Pag-uusapan mo ba ang tungkol sa amin ni Charlie sa susunod?” Tumingin siya sa kanya at sinabing, “Elliot, kahit na malinlang ako sa kanya, ako mismo ang magdurusa sa mga kahihinatnan. Hindi kita kakaladkarin sa gulo, at hindi ako hihingi ng tulong sa iyo. Kaya huwag mo na itong banggitin sa akin muli.”

Parang rebeldeng bata si Avery. Habang pinag-iingat niya siya laban dito, lalo siyang nagpunta at ginawa ito. Itinikom ni Elliot ang kanyang mga labi, at tila pagod siya habang tahimik na hinihigop ang sinabi nito.

Medyo nagutom si Avery, kaya tumayo siya at pumunta sa kusina at nakita ang almusal na iniwan ng kanyang ina sa food warmer para sa kanya. Pagkatapos, kumuha siya ng tinapay at bumalik sa upuan niya sa sofa. Sarap niyang kumain, at pinagmamasdan siya ng maningning na mga mata.

“Ano pa ang sasabihin mo?” Nang mabusog si Avery ay muli itong tumingin sa kanya. “Kung wala nang iba, pagkatapos ay bumalik!”

“Gusto kong manatili para sa tanghalian,” sabi ni Elliot.

Natigilan si Avery dahil hindi niya alam kung paano siya tatanggihan. Tutal, kainan lang iyon, at hindi naman siya ganoon ka-petty.

“Pwede ka nang manatili at kumain! Lalabas ako!” Tumayo si Avery sa sofa, balak na magpalit at umalis.

“Avery, hindi ka na ba uuwi?” Tumayo si Elliot mula sa sofa at sinundan siya sa pinto ng kwarto.

Sumagot si Avery, “Ito ang aking tahanan.”

“May sinabi ba ang mama ko sayo kagabi?”

“Hindi.” Ayaw na niyang magkaroon pa ng gulo. At saka, mahina siya ngayon, at mas mabuting magpahinga na siya at magpagaling. “Walang kinalaman sa ibang tao ang aming mga gawain. Parang hindi tayo compatible.”

“Ano ang itinuturing na “katugma”?” Pumasok si Elliot sa kwarto at isinara ang pinto.

Mahigit sampung metro kuwadrado lamang ang kwarto, maliban sa isang kama at isang aparador, napakaliit ng silid na maaaring ilipat sa paligid.

Agad na napuno ang silid ng isang pakiramdam ng pang-aapi.

“Kapag komportable ako sa ibang tao, tugma iyon.” Pagkatapos, itinaas ni Avery ang kanyang ulo at tumingin kay Elliot, idinagdag, “Pero hindi mo ako komportable.”

Ang mga salita nito ay ikinagalit niya.

“Ginawa ka bang kumportable ni Charlie?” Kinagat ni Elliot ang kanyang mga ngipin at inulit, “Nagawa ka ba niyang kumportable?”

“Alinmang paraan, ang makasama siya ay mas komportable kaysa sa iyo!” Naramdaman niya ang paghilig nito sa kanya, at iniunat niya ang isang kamay at tinulak siya. “Wag kang masyadong walanghiya! Huwag mong isipin na hindi ako maglalakas loob na suntukin ka dahil lang sa pasyente mo!”

Zip!

H Hinubad ni Elliot ang kanyang jacket. Kaagad pagkatapos, hinubad niya ang kanyang coat at isinabit sa rail sa tabi niya. Nakasuot siya ng gray na V-neck na T-shirt sa ilalim. Sa itaas ng neckline ay ang kanyang seksing Adam’s apple, at tila may mga butil ng pawis sa kanyang leeg.

“Bakit ka naghuhubad? Baka nilalamig ka na naman!” Hinubad ni Avery ang coat niya sa rail ng damit at gusto niyang isuot ito. Gayunpaman, diretso niya itong binuhat at inihagis sa kama.