Kabanata 125

Kabanata 125 Inilabas ni Avery ang kanyang telepono at tinawagan si Cole.

“Kamusta? Avery?” sagot ni Cole.

“Patay na si Cassandra. Alam mo ba?”

“Ano?! Anong ibig mong sabihin patay na siya?! Nasa ospital ako para magpacheckup… Maayos naman siya noong nakausap ko siya sa telepono kagabi,”

“Nag-away ba kayo?” “Hindi!” bulalas ni Cole.

Makalipas ang ilang segundo, halos parang may naalala siya, idinagdag niya, “Naalala ko na ngayon. Nandito si Cassandra nang umuwi si Tiyo Elliot para sa hapunan noong nakaraan. Ito ay hindi isang magandang gabi. Sinabi sa kanya ni Tiyo Elliot na hindi na siya mabubuhay, at mula noon ay natatakot na siya sa pag-uusap na iyon-”

“Imposible ‘yan! Kasama ko si Elliot buong gabi. Wala siyang ginawa!”

Bumuntong-hininga si Cole, pagkatapos ay sinabi, “Bakit nawawalan ka ng dahilan sa tuwing kasali si Tiyo Elliot? Sinasabi ko lang ang alam ko. Ikaw lang ang sasabihin ko dito. Kung tatanungin ako ng pulis, walang paraan na banggitin ko ito…”

“Makinig ka, Cole Foster! Mas mabuting wala kang kinalaman sa pagkamatay ni Cassandra. Malalaman ng mga pulis ito!”

“Hindi ako yun. Wala akong motibo! Hindi ako gagawa ng pagpatay kahit na mag-away tayo,” malamig na tugon ni Cole, at saka idinagdag, “Avery… Mula nang mahalin mo si Uncle Elliot, naging wala na ako sa iyo.”

“Please keep that bullsh*t to yourself! Ano ba ako sa’yo nung nakikipagkulitan ka kay Cassandra sa likod ko?!” Putol ni Avery, saka galit na galit na ibinaba ang telepono.

“Sino yung kausap mo?” tanong ng opisyal.

“Cole Foster. Boyfriend siya ni Cassandra Tate,” sabi ni Avery.

Ibinigay niya ang numero ng opisyal na si Cole, pagkatapos ay sinabi, “Kamakailan lang ay madalas siyang nakikipag-hang out ni Cassandra. Sigurado akong alam niya kung bakit siya nagpakamatay.”

Lumabas si Avery sa istasyon ng pulis nang hapong iyon at sumakay ng taksi papunta sa kinaroroonan ng kanyang ina.

Matapos iulat kay Laura ang balita ng pagkamatay ni Cassandra, bumulong si Avery, “Hindi ko siya makilala, Inay… Dugo lang iyon… Hindi ko makita ang kanyang mga katangian….”

Niyakap ng mahigpit ni Laura ang kanyang anak at sinabing, “Huwag kang matakot, Avery. Buhay niya iyon! Wala itong kinalaman sa amin! Ang kailangan lang nating gawin ay mamuhay ng sarili nating buhay!”

“Sinabi ni Cole na si Elliot ang gumawa nito…” sabi ni Avery. “Hindi ako naniniwala! Hindi kailanman gagawa ng pagpatay si Elliot!”

“Tinanong mo ba siya?” tanong ni Laura. “Kahit na siya iyon, sigurado akong may mga dahilan siya.”

“Halika na, Nay. Walang dahilan para pumatay ng tao. Kung nilabag ni Cassandra ang batas, dapat ang batas ang haharap sa kanya.”

“May ginawa ba ang batas tungkol sa mga krimen ng kanyang tiyuhin?” Sabi ni Laura, saka hinawakan ang mga kamay ni Avery at idinagdag, “Hindi ko naman sinabing hindi mali ang pagpatay. Sinasabi ko lang na baka hindi nagsasabi ng totoo si Cole.”

Mabilis na inayos ni Avery ang kanyang sarili at sinabing, “Pumunta lang ako para sabihin ito sa iyo…

Aalis na ako … kailangan kong makita si Elliot.”

“Ihahatid kita doon,” sabi ni Laura. “Wala ka sa tamang pag-iisip ngayon. Nag-aalala ako.”

Inutusan ni Avery si Elliot na magpahinga sa kama nang hindi bababa sa isang linggo, at sa gayon, masunurin siyang nagpapahinga sa bahay.

Alas dos ng hapon dumating si Avery sa Foster mansion.

Ang nakikita ng kanyang malayong ekspresyon at maputlang kutis ay nagpasikip ng kanyang puso sa kanyang dibdib.

“Kailangan kitang makausap, Elliot,” sabi ni Avery nang umupo ito sa tabi niya.

Ang malaking kamay ni Elliot ay nakahawak sa maliit ni Avery. Ang kanyang kamay ay parang malaking paa ng leon. Pumulupot ito sa kanya bilang kilos ng pagtiyak.

Hindi sanay si Avery sa magiliw na pagkilos at binawi ang kanyang kamay sa reflex.

Pagkatapos ng ilang segundong pagmumuni-muni, sinubukan niyang pakalmahin ang paksa ngunit nauwi sa diretso sa punto.

“Patay na si Cassandra. May kinalaman ka ba diyan?”

Ito ay palaging ang prangka, walang kapararakan na paraan na nakasama niya si Elliot.

•Nagdilim ang mga mata ni Elliot, at nanlalamig ang kanyang boses habang nagtatanong, “Bakit hindi mo tinatanong kung sino ang nagtangkang pumatay sa akin kagabi? Mas mahalaga ba ang buhay ni Cassandra Tate kaysa sa akin?”

Ang pagkamatay ni Cassandra ay sumagi sa isip ni Avery noong araw na iyon na halos nakalimutan na niya ang mga pangyayari noong nakaraang gabi.

TIT “Sino yun?!” tanong niya sa nagniningas na mga mata. “Nalaman mo ba kung sino ang nasa likod nito?”

“Malulungkot ka pa ba sa pagkamatay niya kung sasabihin ko sa iyo na si Cassandra iyon?” Tanong ni Elliot habang nakatitig kay Avery.

Pinagmasdan niya ang ekspresyon ng mukha nito na napalitan ng pagdududa, pagkatapos ay naging pagkabalisa.

“Kaya… May kinalaman ka talaga sa pagkamatay ni Cassandra,” sabi ni Avery sa bukol sa kanyang lalamunan. “Wala na bang ibang paraan para gawin ito? Bakit mo kinailangan pang mag-extremes?”

“Huwag mo akong tingnan ng ganyan, Avery,” sabi ni Elliot nang mawala ang kaninang lambing sa mukha niya. “Ipapadala ko sa impiyerno ang sinumang tumawid sa akin. Lagi naman akong ganyan.”